‘Inderdaad het gaat met een slang door je slokdarm, maag en een stukje darm’, zegt ze. 'Help, denk ik, want als kind al had ik nachtmerries over dingen in mijn keel. Komt vast door het liedje ‘Advocaatje ging op reis’. ‘Stokvis kreeg hij bij ’t ontbijt, tierelierelom. ’t Graatje schoot hem in zijn keel, tiereliereliere’.'
Toch maar zonder roesje
'We besluiten dat ik er in de zomer over nadenk, want misschien nemen de klachten af in de vakantie en bovendien is de wachttijd toch bijna 2 maanden. Maar tot mijn verbazing krijg ik diezelfde middag al een afspraak voor over 3 weken. ‘Kan het ook met een roesje?, vraag ik de afdeling endoscopie als ik erover bel. Dat kan, ik moet het echt zelf beslissen, maar dan wordt het wel een halve dagopname en zo’n roesje is ook niet alles. Nou ja, denk ik, dan toch maar zonder. Als duizenden anderen dit onderzoek ook zonder narcose krijgen zal het toch niet zo verschrikkelijk zijn?'
'Slik maar, dat helpt'
'Een verpleegkundige brengt me naar de onderzoekskamer, waar een tweede verpleegkundige al bezig is met de apparatuur. ‘Ik vind het spannend’, zeg ik. ‘Dat snap ik, maar ik zal je er doorheen helpen. Ik ga je vooral heel vaak zeggen dat je goed moet doorademen’, antwoordt ze vriendelijk. Ik mag met schoenen en al op bed gaan liggen en krijg een bijtring in de mond. Dan komt de slang en die is precies zoals ik me had voorgesteld: best dik en lang. De arts legt de slang op de tong en zegt, ‘Slik maar een paar keer, dat helpt.’ En dat is ook zo, ik voel de slang de slokdarm binnen gaan.'
Twee flinke boeren
'Mijn lichaam wil vanaf dat moment maar één ding: eruit met die slang. Toch is het te doen als ik maar dooradem. Zodra ik begin te kokhalzen, knijpt de verpleegkundige in mijn hand. ‘Adem naar je buik toe’, blijft ze zeggen als ik dat vergeet. ‘Je doet het hartstikke goed’, moedigt ze me constant aan. ‘We gaan nu de maag bekijken, hoor ik zeggen. En: ‘We blazen wat lucht in’. Dat laatste leidt tot twee flinke boeren. ‘Dat is normaal hoor, geeft niks.’ Na enkele minuten draaien ze de slang om. ‘We gaan nu terug, nog even. Kijk, dat is wat wijd’, zegt de arts. Voor ik het weet, is het voorbij. Mijn maaginhoud komt nu naar buiten. Maar goed dat ik geen havermout mocht eten vanochtend.'
'Het was te doen omdat ik zo gesteund werd.'
Juliette
Goed nieuws
'Nog wat beduusd zit ik op de rand van het bed. ‘Gaat het?’, vraagt de lieve verpleegkundige, terwijl ze mijn gezicht schoonveegt. ‘Drink maar wat water.’ Dan mag ik naast de arts gaan zitten. Die heeft goed nieuws. Alles ziet er goed uit en geen zweertjes te zien. ‘Op de terugweg zag ik wel dat het spiertje naar de slokdarm wat minder goed sluit. Daardoor kan er maaginhoud in je slokdarm komen en dat verklaart jouw klachten.’ Ik krijg wat leefstijltips om de klachten te verminderen en dan sta ik buiten. Bij het passeren van de wachtkamer waar ik zelf een kwartier eerder zat, knik ik de vrouw in de wachtkamer bemoedigend toe.'
Met grote zorg
'Als medewerker van CWZ ken ik de endoscopie-afdeling wel. Maar als patiënt zie je het ziekenhuis toch anders. Toen ik vooraf een collega vertelde dat een bekende arts het onderzoek zou doen, riep ze uit: ‘Ben jij ff blij dat het onderzoek niet vanaf de andere kant gaat!’. De endoscopiemedewerkers moeten erom lachen. ‘Darmonderzoeken doen we hier ook hoor.’ Ja, besef ik, ze zijn hier niet vies van al die lichaamsopeningen. Deze mensen zijn dag in, dag uit bezig om patiënten te begeleiden bij onderzoeken waar wij liever niet aan denken. Ze doen het met grote zorg en vriendelijkheid. Nee, het was geen prettig onderzoek, maar het was te doen omdat ik heel goed gesteund werd. Ik ben blij dat ik niet voor een roesje heb gekozen. Nu verlaat ik lopend de afdeling in plaats van in een bed. En na een flesje drinkyoghurt uit het restaurant stap ik gewoon weer op de fiets. Opgelucht dat het erop zit en dat het niks ernstigs is. Bovendien heb ik voor mezelf iets overwonnen, tierelierelom!'
Juli 2020, Juliette