Als oncoloog zie ik veel verdrietige casussen voorbij komen. Soms zijn er patiënten die mij extra raken. Suzanne (37) is een van hen. Dit is haar verhaal.

Corona

Suzanne en haar man Marco begonnen vol passie eind 2019 aan een lang gekoesterde droom: een Spaanse Tapasbar in het hartje van Nijmegen. Maar nog voordat ze de deuren van Casa Valencia konden openen, spijkerde corona deze keihard dicht. Omdat ze aan het begin van de coronacrisis nog geen draaiende zaak hadden, kwamen ze niet in aanmerking voor steun van de overheid en zagen ze hun spaargeld verdampen.

Uitgezaaide borstkanker

Toen kwam einde zomer 2020 de tweede klap. Suzanne blijkt uitgezaaide borstkanker te hebben. Genezing lijkt niet haalbaar, maar ze start wel met een behandeling. ‘Corona zet het sociale leven stil, zorgt voor financiële zorgen en ondertussen wordt het gras onder mijn voeten weggemaaid’, zegt ze tegen mij. ‘Maar we blijven positief, zijn gelukkig met ons leven, onze twee prachtige kinderen en wat we allemaal wel hebben. We houden de blik gericht op die stip op de horizon die toch weer een keer in ons voordeel zou moeten uitvallen.’

In zo’n situatie zou ik mentaal helemaal in de put zitten en niet goed meer in de toekomst durven kijken. Zo niet Suzanne. Sinds ik haar heb leren kennen heb ik haar nog nooit horen klagen. Altijd optimistisch en positief over de toekomst. Met enorm veel respect behandel ik haar voor haar ziekte en ik hoop op een zo goed mogelijke uitkomst.

Financiële zorgen

Het brak mijn hart toen ik begin dit jaar hoorde dat Suzanne ’s nachts wakker ligt vanwege financiële zorgen. ‘Ik vraag me af of we ons huis nog kunnen betalen. Of we financieel nog wel voor de kinderen kunnen zorgen. Ik ben bang hoe dit nu allemaal verder moet, zeker als de overheid bij het standpunt blijft dat we niet voor compensatie in aanmerking komen’, vertelt ze me.

Bescheiden

Ik laat haar verhaal bezinken, spreek erover met collega’s en mijn vrouw, maar het laat me niet los. Hier moet ik iets mee, voel ik als mens. Het idee voor een crowdfunding komt in me op en dat leg ik voor aan Suzanne en Marco. ‘Wat een superlief gebaar’, is hun reactie, ‘maar we willen liever iets terug kunnen doen voor mensen die willen helpen, want er zijn altijd mensen die het slechter hebben’. Hoe bescheiden kun je zijn als mens!

Waar ze wel voor open staan is extra aandacht voor hun nieuwe prachtige tapasrestaurant: Casa Valencia. Daar help ik graag bij. Ik hoop van harte die iedereen die overweegt eten te bestellen denkt aan Suzanne en Marco. Mocht het aantal coronabesmettingen eindelijk verder afnemen en ben je toevallig in Nijmegen? Neem dan eens een kijkje bij dit bijzondere stel. Zij hopen je het gevoel te geven in Spanje te zijn, in een klein tapasbarretje met warme stralen van de zon. Ik weet zeker dat zij ook jou zullen raken.

Johan Janssen, oncoloog CWZ Nijmegen