Na bijna 28 jaar als internist gewerkt te hebben in ons CWZ ga ik stoppen. Als je vraagt waarom, dan heb ik daar geen sluitend antwoord op. Omdat het kan zegt men dan, maar dat argument dekt de lading niet. Hoewel het natuurlijk wel een voorrecht is om op 62-jarige leeftijd niet meer te hoeven werken. Als ik al een motivatie moet geven dan is die tweeledig. In de eerste plaats is het de vrijheid, het idee dat je voor het eerst sinds de lagere school, zo heette dat vroeger, geen verplichtingen meer hebt. Het tweede is dat het toch wel zwaar valt in toenemende mate verantwoordelijkheid te voelen in omstandigheden waar jezelf geen grip op hebt. Dat laatste zal ongetwijfeld deels samenhangen met de leeftijd.
Tussen 1 oktober 1989 en 1 mei 2017 ligt dan het werkzame leven. Wat is dan de afdronk van deze periode? Dat is in de eerste plaats dat de loyaliteit van de medewerkers van het CWZ in het algemeen en de interne afdelingen (kliniek en polikliniek) in het bijzonder het verschil maakt. Zowel voor mij als voor de patiënten. Het zou een goed ding zijn wanneer het CWZ nog meer inzet op het behoud van loyaliteit van de medewerkers.
Verder vond ik het heel bijzonder om mensen met een chronische aandoening over een lange periode te begeleiden. En bij mij gaat het dan om de mensen met diabetes mellitus. Maar het stelt ook speciale eisen aan een ziekenhuis. Los van de waan van de dag, los van het beleid van de dag, los van de financieringsstructuur van de dag, moet men bereid zijn over een periode van soms tientallen jaren constante kwaliteit en inzet te geven.
De afgelopen tijd is emotioneel geweest door al het afscheid nemen. Ik had dit niet verwacht, maar het is goed zo. Ik ben blij dat ik met opgeheven hoofd door de voordeur het CWZ kan verlaten. Ik klik mijn vulpen voor een laatste keer dicht, wens jullie al wat goed is voor de toekomst…en veel sterkte met het EPD.
Sven Janssen
Op vrijdag 7 april 2017 nam Sven Janssen om 16.00 uur afscheid van CWZ. Deze tekst is ook gepubliceerd op CWZ-Net.