Lamfers laat zichzelf portretteren bij de ‘eregalerij’ van zijn gepensioneerde voorgangers in de colloquiumkamer van cardiologie. ‘Binnenkort kom ik in dit rijtje te hangen’, constateert hij. ‘Terugkijkend is mijn carrière heel natuurlijk verlopen, ik rolde van het ene in het andere.’
Dromen
'Terugkijkend had ik nooit kunnen dromen dat er hier zo veel mooie dingen op mijn pad zouden komen. Ik denk dat ik alle kansen heb aangegrepen. Die houding zie ik ook bij arts-assistenten. Ze staan open voor de dingen die op hun pad komen.'
Eerst huisarts
‘Ik loop hier al heel lang rond. Al in 1974 had ik in CWZ een vakantiebaantje. Mijn wens was huisarts worden, dus na mijn opleiding geneeskunde begon ik als huisarts. Een co-assistent en oud-studiegenoot belde me destijds met de vraag of ik een weekje wilde komen waarnemen bij cardiologie in CWZ. “Jij zit als huisarts altijd Ecg’s te maken, kun je dat niet een weekje hier komen doen?” Omdat het maar een week was, stemde ik in. Dat beviel me wonderwel. Later liep ik in CWZ rond als ANIOS. Toenmalig internist Benraad vroeg of ik internist wilde worden in plaats van huisarts te blijven. Vervolgens kreeg ik een aanbod van cardioloog Hooghoudt om cardioloog te worden. Het technische aspect van dat specialisme boeide me enorm. Vervolgens werd ik chef de clinique en voordat ik het wist, zat ik in een maatschap.’
Proefschrift
‘Samen met Ton Hooghoudt ging ik eind jaren 90 met een diapresentatie het land in aan ambulancediensten om prehospitale trombolyse te propageren. Het stoorde me om steeds hetzelfde materiaal te gebruiken en breidde de presentatie steeds uit. Hooghoudt: 'Dat zijn dan 3 hoofdstukken voor je proefschrift'. Oké stemde ik in. In 2003 promoveerde ik, met Ton als co-promotor.
Ins en outs
'In 2008 volgde ik in München een CT-cursus voor cardiologen om kransslagaders te beoordelen. Sinds 2011 draag ik in samenwerking met radiologie 2 keer per jaar mijn opgedane kennis over aan cardiologen uit het hele land. Gedurende een intensieve week leren ze de ins en outs van het vak. Dit blijf ik doen, samen met nog 2 halve poli's in de week meedraaien bij cardiologie. Ik laat Canisius dus niet helemaal los. En mijn verder toekomstinvulling: ik maak graag foto's, wandel veel en lang met mijn partner en geniet van klassieke muziek. Mijn motto is: “Geen dag zonder Bach”. Én ik merk dat er langzamerhand steeds meer kleine modellen van stoomlocomotieven opduiken in ons huis. Daar moeten we nog een keer mee op tour gaan.'
Fanatiek
'Voor de poli's van komend jaar heb ik het nieuwe EPD aangeleerd. Daarin was ik best fanatiek. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat mensen me zien als een pensionado die er niet meer helemaal voor gaat. Wat ik trouwens de nieuwe lichting artsen graag meegeef: luister goed naar de patiënt en staar niet steeds naar de monitor. De patiënt moet weten dat je er voor hem of haar bent. En verder ben ik groot voorstander van de denktank '(Ont)regel De Zorg' , die actie voert tegen onnodige administratie.’
Biecht
’Jaren geleden toen ik in de oudbouw arts-assistent was bij oncologie, lag er een jonge vrouw in isolatie vanwege megakaryocyten-leukemie. Ze mocht haar kamer niet af. Haar bezoekers hingen hun jassen op aan een infuuspaal. Dat vond ik niet kunnen! Midden in de nacht ben ik toen met een verpleegkundige naar de regentenkamer gegaan en hebben we een van de twee zware messing kapstokken gejat en naar afdeling 26 gerold. Het schijnt trouwens dat de kapstok is meegenomen naar de nieuwbouw en nog ergens te vinden moet zijn.'
Woensdag 17 januari viert Evert Lamfers zijn afscheid van CWZ in Restaurant Beau samen met collega's, arts-assistenten, huisartsen en stafleden.